In Sometimes I visualize myself back in the belly of my mother roepen vijf zangeressen in de lege ruimte, wachtend op een reactie, om een bevestiging. De schreeuw in de ruimte weerkaatst heen en weer, de klanken worden langzaam dissonanten van elkaar. Er komt geen reactie, geen bevestiging, maar enkel een vervorming van de echo. In de afbrekende wereld groeit het verlangen voor het terugkeren naar de baarmoeder. Het startpunt, een omhulling van leven, afgesloten van de buitenwereld.

De muzikale performance vertoont een abstracte wereld die je in herkenbare, realistische elementen dicht tegen de zangers aan doet kruipen. Warme en snijdende harmonieën worden tastbaar door de haperende klanken van onafgemaakte zinnen.

“Mees komt vers uit de schoolbanken en is een maker die je écht in de gaten moet houden. Na de première bij O. is zijn voorstelling ook te zien op het internationale showcasefestival Tete a Tete in London.” – Joost Heijthuijsen (dramaturg O.)